‘Ze zagen niet alleen mijn moeder, maar ook mij als mantelzorger’

–2 december 2025–
Een verhuizing van thuis naar een verpleeghuis is ingrijpend. Voor de bewoner én voor de mantelzorger. Samen toewerken naar zo’n stap kan onverwacht rust en ruimte brengen voor iedereen.

Chiel zorgde jarenlang voor zijn moeder met dementie en diabetes type 1. “Mijn moeder en ik zouden weer gaan samenwonen, zodat ze langer thuis kon blijven. Maar de zorg werd steeds zwaarder: van geen zorg naar in korte tijd vier momenten per dag. Het was constant zorgen, zorgen, zorgen. Uiteindelijk was een verhuizing naar woonzorgcentrum Franciscus in Ootmarsum onvermijdelijk. Wat vond ik dat spannend en moeilijk! Inmiddels geniet mijn moeder daar enorm van goede zorg en dagbesteding.”

Casemanager Kim en wijkverpleegkundige Anita begeleidden het proces stap voor stap. “Ze zagen niet alleen mijn moeder, maar ook mij als mantelzorger”, zegt Chiel. “Op een gegeven moment vroegen ze: ‘Wil je dat wij samen de afweging maken en tot een beslissing komen?’ Ik zei: ‘Ja, doe maar.’ Zelf zat ik er emotioneel te diep in.” Zijn moeder kreeg structuur, gezelschap en liefdevolle zorg. En Chiel? Die kreeg ruimte om weer zoon te zijn. “Thuis was ik alleen maar aan het zorgen. Nu kan ik weer genieten van een praatje, een wandeling of samen lachen. Op goede dagen denk ik: ‘Wat doet ze hier eigenlijk?’, maar op moeilijke dagen zie ik: dit is precies de juiste plek.”

De samenwerking met de zorg was voor Chiel een openbaring. “Ze begeleidden me niet met druk, maar met vertrouwen. Dat voelde nooit als falen in het loslaten van de zorgen om mijn moeder, maar juist als samen sterk zijn. Ik kreeg weer lucht.”