De handen van Henriëtte Dullaert staan nooit stil

–6 mei 2022–
Henriëtte Dullaert (73), bewoner van woonzorgcentrum Gereia in Oldenzaal, is een bezig bijtje. Haar handen staan nooit stil. Bezoekers komen in haar kamer dan ook ogen tekort om alle kunstwerken te bewonderen. “Ik ben altijd met m’n hobby bezig en het mooie is: ik ben vooral blij bezig!”

“Zie je hoe mooi de lichtinval op de keukentafel is? Preciés goed”

Met veel concentratie richt ze zich op haar nieuwste passie: Diamond Painting, oftewel een schilderij maken met kleurige kristallen steentjes. Het is priegelwerk, maar dat vindt ze niet erg. “Integendeel, zo heb ik tenminste altijd iets te doen.” Haar eerste werkje was een Italiaans tafereeltje, maar ze maakte ook veel dieren en kleurige landschappen. Mevrouw Dullaert woont ruim een jaar in woonzorgcentrum Gereia. “Ik woonde daarvoor alleen in een groot huis met twee katten, maar het ging gewoon niet meer”, vertelt ze. Ze is heel blij met haar nieuwe stek. “Zie je hoe mooi de lichtinval op de keukentafel is? Preciés goed. Ik zit hier heel veel te werken en niemand die me stoort. Het is fijn dat ik mijn werk gewoon kan laten liggen, zodat ik weer verder kan wanneer ik dat wil.”

Talenten ontplooien

Oorspronkelijk komt mevrouw Dullaert uit Almelo, uit een gezin met acht kinderen. “Mijn vader had een winkel, een lijstenmakerij. Hij had ook een groot atelier met schilderijen die te koop waren. Ik heb het creatieve dus al van vroeger meegekregen.” In haar jeugd verhuisde ze naar Steenwijkerwold en woonde er in een internaat met 40 andere meisjes. Ze volgde er de hbo-opleiding kinderverzorging en handvaardigheid. “Het was fijn dat ik daar mijn talenten kon ontplooien.”

Met haar eerste man woonde ze in Groningen. Later vestigde ze zich in Oldenzaal, de plaats waar ze drie jaar lang als docente aan de huishoudschool werkte. Ze nam ontslag toen ze haar tweede man leerde kennen en opnieuw verhuisde. Haar creativiteit is, nu ze een dagje ouder is geworden, niet verdwenen. Integendeel. Haar kamer hangt boordevol mooie werken. Veel poesjes. “Maar dat komt omdat ik de echte poesjes die ik had niet mee mocht nemen naar Gereia. Die zijn nu bij mijn dochter.”

“Ik word rustig van het kleuren en kom ervan in balans”

Aan de muur hangen ook veel borduurwerken. Een eekhoorn, een gans en een hert, allemaal in hele kleine kruissteekjes. Monnikenwerk, maar dat ziet ze zelf heel anders. “Voor mij niet hoor! Het is heerlijk om altijd bezig te zijn.’ Elke woensdagmorgen gaat ze in Gereia naar Ada, naar de schilderclub. De prachtige vruchten van die uurtjes krijgen een mooi plekje. Ook mandala’s kleuren is een grote hobby van haar. Ze laat mappen vol met kleurige mandala’s zien. “Kijk, deze roze is de mooiste die ik heb. Ik word rustig van het kleuren en kom ervan in balans. Af en toe schuift er iemand bij me aan, die het ook wil beoefenen. Maar het is nog een hele kunst om de juiste balans te bereiken.’

Als het handwerkmateriaal op is, komen haar kinderen haar nieuwe spullen brengen. Daar is Henriëtte erg blij meer, zo kan ze weer een poosje vooruit. Af en toe geeft ze iemand een werk van haar hand cadeau. ‘Anders was mijn kamer té vol geworden.’ Als mensen binnenkomen in haar kamer zeggen ze vaak met verbazing: ‘Heb je dat allemaal zélf gemaakt? Daar gaat Henriëtte van stralen. ‘Jazeker, allemaal zélf gemaakt.’